Wat een bizar jaar is het tot nog toe. Ik ben eigenlijk net een beetje bekomen van de schrik van het hersen- en hartinfarct van mijn muzikale begeleider. Het gaat beter met hem. Zijn spraakvermogen is nog niet helemaal terug, maar hij is verstaanbaar en weer thuis. Op zondag 15 maart hebben we voor het eerst weer samen muziek gemaakt. En dan gaat Nederland stukje bij beetje op slot. Begint het thuis werken, begint het anders inrichten van het leven. Met manlief die in de risicogroep zit en met zijn beroep niet thuis kan werken. Met jongste dochter die net haar studentenhuis is ingetrokken in Amstelveen en met oudste dochter die door de omstandigheden moet stoppen met haar co-schappen. Ontregeld. We zijn allemaal ontregeld.
Omdat manlief in de risicogroep zit, ben ik erg alert. Hij mag niet ziek worden, maar ik ook niet. We nemen al vroeg het besluit om niet naar die verjaardag te gaan van zijn familie, half maart. Er werd toen nog een beetje onwennig gereageerd, maar wij willen geen risico lopen. Digitale ontmoetingen met mensen die je lief zijn Gelukkig kun je de wereld naar je toe halen met digitale ontmoetingen. Ik organiseer online 'zwaai'momenten met mijn familie, mijn schoonfamilie en onze vrienden. Leuk om elkaar te zien, naar elkaar te zwaaien en toch even contact met elkaar te hebben, als is het dan wel plat en niet driedimensionaal. Het is beter dan niets. We vragen aan iedereen naar hun gezondheid. We hebben een digitaal verjaarsdagsfeestje. Soms is er een familielid een beetje verkouden. "Pas op hè", zeggen we.. "let op jezelf". Voor mijn vader wordt gezorgd door mijn zus. Dat is een geruststelling. Het voelt goed. We vinden het fijn om contact met elkaar te hebben en te houden. Afstand en onmacht En dan is het woensdag 25 maart. We horen dat mijn lieve schoonzus in Arnhem moet worden opgenomen met verschijnselen van corona. Ze was al twee weken thuis met een verkoudheidje (zoals ze zelf zei). Het is een angstig bericht, maar we zijn blij dat ze in goede medische handen is. We richten een appgroepje op, waar we van de laatste ontwikkelingen op de hoogte worden gebracht. We maken ons wel zorgen, maar we zijn positief. Ze krijgt zuurstof, komt vast goed. En dan... vrijdagnacht 27 maart word ik gebeld dat ze met spoed naar de intensive care is gebracht. In comaslaap aan de beademing. De wereld staat stil. En al je automatische reflexen kun je niet uitvoeren. Je kunt niet in de auto springen om naar het ziekenhuis te gaan. Je kunt niet naar je nichten gaan om ze heel hard te knuffelen. Je kunt niet je zus en vader opzoeken om gewoon alleen maar in hun nabijheid te zijn. Het kan niet. Ik kan het niet doen, omdat ik dan manlief in gevaar breng. Ik kan niet naar mijn vader toe, omdat hij ook in de risicogroep zit. Je kan niets, je wilt zelf ook het virus niet verspreiden. ik heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld. Je wilt er zijn voor de kinderen van je overleden broer, je wilt er zijn voor je eigen familie. Je hart schreeuwt om ze te troosten, hun hand vast te houden, te huilen en vooral samen te zijn. Maar het kan niet. Wat is 1,5 meter afstand... er zit nu meer dan 150 km afstand tussen mij en mijn familie. Onvoorspelbaar De ziekte is onvoorspelbaar. Iedere dag krijgen we een update. En zo wisselend. Vorige week was er stabiliteit, dit weekend was er weer een terugval. Mijn telefoon zit aan mij vastgeplakt. Alle appjes, telefoontjes wil ik onmiddellijk lezen, aannemen. Dat is het minste wat ik kan doen: 24 uur bereikbaar zijn voor mijn familie. Om elkaar te troosten, om elkaar te informeren, om hoop uit te spreken, om angstig te zijn, om gewoon met elkaar te praten. We weten allemaal niet hoe lang het nog gaat duren. Maar we houden hoop, we moeten hoop houden. Want als mijn lieve schoonzus weer aan de beterende hand is, weer zelfstandig kan ademen en uit haar comaslaap wordt gehaald, dan moeten we er zijn. En elkaar omhelzen of in levende lijve of digitaal....
1 Comment
Er was een tijd dat ik een set van laatjes en deurtjes in mijn hoofd had. Laatjes en deurtjes die ik bij verdrietige, traumatische of gevoelige dingen lekker dicht kon gooien. Heel soms even op een kiertje open doen om even te voelen hoe erg het was. Maar meestal gooide ik ze dicht. Lekker wegstoppen, verstoffen en laten zitten. Rug rechten, doorgaan, niet verder vertellen. Stoer doen, weglachen en door. Sterk, stoer wijf. Ik was toch geen zwakkeling die blijft hangen in emoties of zwelgt van verdriet.
Doos van Pandora Vorig jaar heb ik onder professionele begeleiding opnieuw met mezelf kennisgemaakt. Leren begrijpen waarom je dingen doet en waar het dan wringt. Maar ook heftige confrontaties met jezelf aangaan. Waarbij ineens alle laatjes en deurtjes in je hoofd als een doos van Pandora open gaan. Onverwerkt verdriet en trauma's. Alles heeft inmiddels een plekje gekregen. In een open kast, zonder deurtjes en laatjes die je dicht kan gooien. Meer een "room divider" Dat geeft rust, maar het vraagt ook heel veel van dit stoere sterke wijf. Minder in mijn hoofd en meer vanuit mijn hart Ineens kan ik niks meer wegstoppen. Ik wil het nog wel, maar ik kan het niet meer. De 'room divider' in mijn hoofd eist dat ik iets doe met gevoel voordat ik het een plekje geef. Maar hoe moet dat? Mijn gevoelens, emoties kan ik ineens niet meer wegstoppen. Doorgaan is geen optie. Het zit in mijn buik, mijn lijf. Ik moet er aan wennen. Er staat geen tijd voor. Hoe langt duurt het voordat je iets verwerkt? Kan niet meer vluchten in stoer, sterk gedrag. Let wel, ik wil het ook niet meer. Ik hoef niet meer dat stoere sterke wijf te zijn. Maar als je dat de meeste tijd van je leven wel bent geweest, is de herontdekking van jezelf energievretend. Ik weet nog niet zo goed wat ik van mezelf moet vinden nu. Minder in mijn hoofd en meer vanuit mijn hart. Dat wilde ik zo graag. Nou... ik heb er hard aan gewerkt om daar te komen. En nu? Mijn eigen hoekje Ik ga de 'room divider' maar eens efficient inzetten. Nu staat -ie- midden in mijn brein en vliegen alle emoties van de ene naar de andere kant. Ik ga een hoekje afbakenen, waar ik niets ga wegstoppen, maar waar ik mijn gevoelens koester, aandacht geef en dan - als de tijd zo ver is - het een plekje geef in de open kast. Dat wordt nog oefenen. Maar dat kan ik natuurlijk. Niet als sterk stoer wijf, maar gewoon als mezelf. Het gebeurt op een gewone woensdag in januari. Ik zoek app contact met mijn muzikale maatje. Hij is vandaag gedotterd, ik wil graag weten hoe het met hem is. Ik ben een beetje ongerust. De week ervoor heb ik zo intens gedroomd dat er iets niet goed was met hem en dat hij om hulp vroeg.
Ik heb een vergadering en probeer tussendoor er achter te komen hoe het dotteren is gegaan. ‘Leef je nog’ is mijn vraag. Hij antwoordt met een smiley met een kus. Ik haal opgelucht adem en vergader geruster verder. Ik zie dat hij me probeert te bellen. Ik app terug dat ik hem later terugbel. Duimpje omhoog is het antwoord. Na de vergadering probeer ik hem te pakken te krijgen. Gaat moeizaam, ik krijg geen contact. Dan belt hij en hebben we contact. Ik hoor zijn stem, ik hoor klanken, maar ik begrijp hem niet. Ik raak lichtelijk in paniek en vraag waar hij is. ‘Ben je thuis, ik versta je niet, wat wil je me zeggen”. Dan hoor ik hem huilen en het contact wordt verbroken. Ik app hem ‘laat iemand contact met mij leggen, wat is er aan de hand’. Als ik thuis ben, word ik gebeld door zijn ex vrouw en zijn zoon. Tijdens de dotteroperatie is een bloedvat gescheurd, waardoor er een bloedprop in zijn hersenen is gekomen. Een herseninfarct waarbij zijn spraakvermogen is aangetast. Ik ben volkomen uit het lood geslagen. Moedeloos, hulpeloos en machteloos Ik zoek hem een aantal keren op. Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Gevangen in je eigen hoofd, je kunt je niet uiten, de woorden die je wilt zeggen komen vervormd uit je mond. Je begrijpt alles, je wilt met de mensen om je heen communiceren, maar het enige wat je kunt doen, is woorden opschrijven, een paar klanken uitbrengen. Ik moet ervoor waken om hem niet als een verstandelijk gehandicapte te benaderen. Je gaat automatisch harder praten, beter articuleren of dingen opschrijven, je gaat zinnen proberen af te maken of zaken te interpreteren. Ik zie hem moe en moedeloos worden. Een stem Mijn muzikale maatje, met wie ik sinds 2 jaar elke vrijdagavond muziek maak. Als je met zijn tweeën muziek maakt, schept dat een band. Je bent afhankelijk van elkaars stemming, elkaars emoties. Mijn muzikale maatje heeft mij in die 2 jaar mijn eigen stem gegeven. Mijn zangstem waar ik steeds meer aan gewend raakte en waar ik steeds meer mijn eigen kleur aan kon geven. Dankzij mijn muzikale maatje durfde ik steeds meer mijzelf muzikaal te uiten. En nu is hij zijn stem kwijt. Ik ga er alles aan doen om hem zijn stem terug te geven. Zodat ook hij zich weer kan uiten. Met de hoop dat we dat ooit weer samen kunnen doen met onze muziek. Het is vandaag 28 december 2019. Over 3 dagen gaat het jaar 2019 over in het jaar 2020. Over 3 dagen ben ik geen 56 jaar meer. Getallen en data in één zin. Maar voor mij hebben ze een diepere betekenis.
2019 Zo aan het eind van het jaar, doe je het toch stiekem. Terugblikken op het jaar. Heeft het je gebracht wat je wilde of is alles je weer overkomen? Is het voorbij gevlogen of tergend langzaam gegaan? Ik heb 2019 intens en bewust beleefd en geleefd. Dat is best een opgave als je jezelf hebt aangeleerd om steeds maar door te gaan. Doorgaan, leven aan de oppervlakte, vooral zorgen dat je omgeving het goed heeft en geen last van je heeft. In 2019 heb ik geleerd om aandacht te besteden aan de belangrijkste persoon in mijn leven: dat ben ik namelijk zelf. Met horten en stoten en heel veel hulp, geduld en liefde van mijn gezin, mijn familie en vrienden, lukt het mij aardig. Ruimte voor mezelf en vooral mezelf zijn. Wat geeft dat een rust. En wat gaan dingen ineens vanzelf. 28 In december 1991, 28 jaar geleden, ontmoette ik mijn grote liefde Koos. Dat betekent dat ik hem nu langer wel ken dan niet. Mijn Koos, die ik na al die 28 jaren nog steeds niet begrijp :-) Met wie ik met verbazing en trots onze prachtige dochters Eva en Anna zie opgroeien. Met wie ik – nu Eva en Anna hun eigen leven leiden – hervind waarom we elkaar ook alweer zo leuk vonden. Koos, die mij alle ruimte gunt en geeft die ik nodig heb en die er altijd, altijd, altijd voor mij en zijn gezin is. Op naar de volgende 28 jaar. 28 jaar. Mijn moeder was 28 jaar toen mijn broer Dave geboren werd. Ze woonden toen nog in Jakarta - voormalig Nederlands-Indië. Deze zomer bracht ik daar met met gezin en met Marjoleine – dochter van Dave – een bezoek. En mijn vader – die nooit meer teruggekeerd is naar het land waar hij geboren is - mocht nu digitaal mee. Ik ben een bevoorrecht mens. 56 Nog 3 dagen en dan hoop ik 57 te worden. Ik sprak er deze week nog met mijn zus Daisy over. Het is raar om 57 te worden. Onze broer Dave is dat nooit geworden. Nog even en dan ben ik ouder dan mijn oudere broer. Dat klopt niet en voelt raar. 2020 Het leven is onvoorspelbaar. Het leven bestaat zowel uit fragmenten van spannende, gelukkige momenten als uit gebeurtenissen gevuld met verdriet en pijn. Elke ervaring telt en heeft mij gemaakt tot de persoon die ik geworden ben. Ik ga 2020 in met een nieuwsgierige blik en zonder vooroordelen. Elk moment is immers de moeite waard is om geleefd en beleefd te worden.. Doe jij ook mee? Terwijl ik dit tik, klinkt in mijn oortjes “Ken je mij” van Trijntje Oosterhuis. Al vind ik de tekst van dit lied moeilijk te begrijpen, de gitaarbegeleiding en natuurlijk de stem van Trijntje raken mij.
Ik heb een spotify lijst gemaakt van muziek die mij raakt. Muziek waaraan herinneringen kleven, muziek van nu, muziek waar ik blij van word, muziek waar ik me kan verliezen. 15 minuten Elke dag probeer ik 15 minuten voor mezelf te nemen. Met mijn koptelefoon op, zitten, voor mij uit staren en 15 minuten niets te doen, maar alleen naar de muziek te luisteren. Voor mij is dat verschrikkelijk moeilijk. 15 minuten NIETS doen. Maar het lukt mij steeds beter. De eerste 2 minuten dwalen mijn gedachten af naar werk of gewone besognes. Maar daarna word ik meegenomen in de herinneringen die de nummers met zich meebrengen. Ik voel mij weer innig verdrietig bij Love of My Life van Queen. Net zo verdrietig als toen mijn eerste vriendje het uitmaakte. Ik glimlach bij Can’t Stop the Feeling van Justin Timberlake en onderdruk de neiging om te dansen (het gaat immers om even NIETS doen). Ik mijmer bij Love me for a Reason van the Osmonds, wat was ik verliefd op Donny Osmond. Voel mij warm worden van liefde bij Dis-moi pourquoi van Michel Fugain, waar vooral de simpele maar o zo liefdevolle tekst mij raakt. Ik voel de tragiek en het drama van de musical nummers Mijn leven is van mij uit Elizabeth en On my own uit Les Miserables. En dan zijn de 15 minuten alweer om. Een kleine rollercoaster van gevoelens in 15 minuten. Een rijke lijst Mijn spotify lijst wordt steeds rijker. Iedere dag 15 minuten levert nieuwe herinneringen en nieuwe nummers op. In mijn vroege jeugd luisterden we naar Andy Williams of Jim Reeves. Hoe heet dat nummer ook alweer? Ik pijnig mijn hersens en hoera voor Spotify. Love story en He’ll have to go voeg ik toe. Wat draaide mijn broer Dave ook alweer? O ja, At Seventeen van Janis Ian en Thorbeckeplein van Robert Long. Mijn zwager René leerde mij naar de muziek van David Bowie luisteren. Five years! En wat heb ik gedanst in discotheek St. Tropez of bij dansschool Hans Eppink op muziek van The Beegees en Earth Wind & Fire. More than a woman en September verrijken mijn lijst. Ik haal herinneringen op met mijn Koos met Con Te Partiro van Andrea Bocelli. Een memorylane aan muziek. En dan zie ik een youtube filmpje van Lady Gaga uit A Star is Born en luister weer even naar het meest actuele nummer dat mij raakt: I’ll never love again. 15 minuten niets doen. Een investering voor de belangrijkste persoon in je leven. Jij zelf…. |