Vluchten kan niet meer

Er was een tijd dat ik een set van laatjes en deurtjes in mijn hoofd had. Laatjes en deurtjes die ik bij verdrietige, traumatische of gevoelige dingen lekker dicht kon gooien. Heel soms even op een kiertje open doen om even te voelen hoe erg het was. Maar meestal gooide ik ze dicht. Lekker wegstoppen, verstoffen en laten zitten.  Rug rechten, doorgaan, niet verder vertellen. Stoer doen, weglachen en door. Sterk, stoer wijf. Ik was toch geen zwakkeling die blijft hangen in emoties of zwelgt van verdriet. 

Doos van Pandora
Vorig jaar heb ik onder professionele begeleiding opnieuw met mezelf kennisgemaakt. Leren begrijpen waarom je dingen doet en waar het dan wringt. Maar ook heftige confrontaties met jezelf aangaan. Waarbij ineens alle laatjes en deurtjes in je hoofd als een doos van Pandora open gaan. Onverwerkt verdriet en trauma's. 
Alles heeft inmiddels een plekje gekregen. In een open kast, zonder deurtjes en laatjes  die je dicht kan gooien. Meer een "room divider" Dat geeft rust, maar het vraagt ook heel veel van dit stoere sterke wijf. 

Minder in mijn hoofd en meer vanuit mijn hart
Ineens kan ik niks meer wegstoppen. Ik wil het nog wel, maar ik kan het niet meer. De 'room divider' in mijn hoofd eist dat ik iets doe met gevoel voordat ik het een plekje geef.  Maar hoe moet dat? Mijn gevoelens, emoties kan ik ineens niet meer wegstoppen. Doorgaan is geen optie. Het zit in mijn buik, mijn lijf. Ik moet er aan wennen. Er staat geen tijd voor. Hoe langt duurt het voordat je iets verwerkt?  Kan niet meer vluchten in stoer, sterk gedrag. 
Let wel, ik wil het ook niet meer. Ik hoef niet meer dat stoere sterke wijf te zijn. Maar als je dat de meeste tijd van je leven wel bent geweest, is de herontdekking van jezelf energievretend. Ik weet nog niet zo goed wat ik van mezelf moet vinden nu. Minder in mijn hoofd en meer vanuit mijn hart. Dat wilde ik zo graag. 
Nou... ik heb er hard aan gewerkt om daar te komen. En nu?

Mijn eigen hoekje
Ik ga de 'room divider' maar eens efficient inzetten. Nu staat -ie- midden in mijn brein en vliegen alle emoties van de ene naar de andere kant. Ik ga een hoekje afbakenen, waar ik niets ga wegstoppen, maar waar ik mijn gevoelens koester, aandacht geef en dan - als de tijd zo ver is - het een plekje geef in de open kast. 
Dat wordt nog oefenen. Maar dat kan ik natuurlijk. Niet als sterk stoer wijf, maar gewoon als mezelf.