Op afstand

Wat een bizar jaar is het tot nog toe. Ik ben eigenlijk net een beetje bekomen van de schrik van het hersen- en hartinfarct van mijn muzikale begeleider. Het gaat beter met hem.  Zijn spraakvermogen is nog niet helemaal terug, maar hij is verstaanbaar en weer thuis. Op  zondag 15 maart hebben we voor het eerst weer samen muziek gemaakt. En dan gaat Nederland stukje bij beetje op slot. Begint het thuis werken, begint het anders inrichten van het leven. Met manlief die in de risicogroep zit en met zijn beroep niet thuis kan werken. Met jongste dochter die net haar studentenhuis is ingetrokken in Amstelveen en met oudste dochter die door de omstandigheden moet stoppen met haar co-schappen. Ontregeld. We zijn allemaal ontregeld. 

Omdat manlief in de risicogroep zit, ben ik erg alert. Hij mag niet ziek worden, maar ik ook niet. We nemen al vroeg het besluit om niet naar die verjaardag te gaan van zijn familie, half maart. Er werd toen nog een beetje onwennig gereageerd, maar wij willen geen risico lopen. 

Digitale ontmoetingen met mensen die je lief zijn
Gelukkig kun je de wereld naar je toe halen met digitale ontmoetingen. Ik organiseer online 'zwaai'momenten met mijn familie, mijn schoonfamilie en onze vrienden. Leuk om elkaar te zien, naar elkaar te zwaaien en toch even contact met elkaar te hebben, als is het dan wel plat en niet driedimensionaal. 
Het is beter dan niets. We vragen aan iedereen naar hun gezondheid. We hebben een digitaal verjaarsdagsfeestje. Soms is er een familielid een beetje verkouden. "Pas op hè", zeggen we.. "let op jezelf". Voor mijn vader wordt gezorgd door mijn zus. Dat is een geruststelling. Het voelt goed. We vinden het fijn om contact met elkaar te hebben en te houden. 

Afstand en onmacht
En dan is het woensdag 25 maart. We horen dat mijn lieve schoonzus in Arnhem moet worden opgenomen met verschijnselen van corona. Ze was al twee weken thuis met een verkoudheidje (zoals ze zelf zei). Het is een angstig bericht, maar we zijn blij dat ze in goede medische handen is. We richten een appgroepje op, waar we van de laatste ontwikkelingen op de hoogte worden gebracht. We maken ons wel zorgen, maar we zijn positief. Ze krijgt zuurstof, komt vast goed. En dan... vrijdagnacht 27 maart word ik gebeld dat ze met spoed naar de intensive care is gebracht. In comaslaap aan de beademing. 
De wereld staat stil. En al je automatische reflexen kun je niet uitvoeren. Je kunt niet in de auto springen om naar het ziekenhuis te gaan. Je kunt niet naar je nichten gaan om ze heel hard te knuffelen. Je kunt niet je zus en vader opzoeken om gewoon alleen maar in hun nabijheid te zijn. Het kan niet. Ik kan het niet doen, omdat ik dan manlief in gevaar breng. Ik kan niet naar mijn vader toe, omdat hij ook in de risicogroep zit. Je kan niets, je wilt zelf ook het virus niet verspreiden. ik heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld. 
Je wilt er zijn voor de kinderen van je overleden broer, je wilt er zijn voor je eigen familie. Je hart schreeuwt om ze te troosten, hun hand vast te houden, te huilen en vooral samen te zijn. Maar het kan niet. Wat is 1,5 meter afstand... er zit nu  meer dan 150 km afstand tussen mij en mijn familie. 

Onvoorspelbaar
De ziekte is onvoorspelbaar. Iedere dag krijgen we een update. En zo wisselend. Vorige week was er stabiliteit, dit weekend was er weer een terugval. Mijn telefoon zit aan mij vastgeplakt. Alle appjes, telefoontjes wil ik onmiddellijk lezen, aannemen. Dat is het minste wat ik kan doen: 24 uur bereikbaar zijn voor mijn familie. Om elkaar te troosten, om elkaar te informeren, om hoop uit te spreken, om angstig te zijn, om gewoon met elkaar te praten.  We weten allemaal niet hoe lang het nog gaat duren. Maar we houden hoop, we moeten hoop houden. Want als mijn lieve schoonzus weer aan de beterende hand is, weer zelfstandig kan ademen en uit haar comaslaap wordt gehaald, dan moeten we er zijn. En elkaar omhelzen of in levende lijve of digitaal....

​
​