Sprakeloos

Het gebeurt op een gewone woensdag in januari. Ik zoek app contact met mijn muzikale maatje. Hij is vandaag gedotterd, ik wil graag weten hoe het met hem is. Ik ben een beetje ongerust. De week ervoor heb ik zo intens gedroomd dat er iets niet goed was met hem en dat hij om hulp vroeg.
 Ik heb een vergadering en probeer tussendoor er achter te komen hoe het dotteren is gegaan. ‘Leef je nog’ is mijn vraag. Hij antwoordt met een smiley met een kus. Ik haal opgelucht adem en vergader geruster verder. Ik zie dat hij me probeert te bellen. Ik app terug dat ik hem later terugbel. Duimpje omhoog is het antwoord.
Na de vergadering probeer ik hem te pakken te krijgen. Gaat moeizaam, ik krijg geen contact. Dan belt hij en hebben we contact. Ik hoor zijn stem, ik hoor klanken, maar ik begrijp hem niet. Ik raak lichtelijk in paniek en vraag waar hij is. ‘Ben je thuis, ik versta je niet, wat wil je me zeggen”. Dan hoor ik hem huilen en het contact wordt verbroken. Ik app hem ‘laat iemand contact met mij leggen, wat is er aan de hand’. Als ik thuis ben, word ik gebeld door zijn ex vrouw en zijn zoon. Tijdens de dotteroperatie is een bloedvat gescheurd, waardoor er een bloedprop in zijn hersenen is gekomen. Een herseninfarct waarbij zijn spraakvermogen is aangetast. Ik ben volkomen uit het lood geslagen.
​
Moedeloos, hulpeloos en machteloos
Ik zoek hem een aantal keren op. Het breekt mijn hart om  hem zo te zien. Gevangen in je eigen hoofd, je kunt je niet uiten, de woorden die je wilt zeggen komen vervormd uit je mond. Je begrijpt alles, je wilt met de mensen om je heen communiceren, maar het enige wat je kunt doen, is woorden opschrijven, een paar klanken uitbrengen. Ik moet ervoor waken om hem niet als een verstandelijk gehandicapte te benaderen. Je gaat automatisch harder praten, beter articuleren of dingen opschrijven, je gaat zinnen proberen af te maken of zaken te interpreteren. Ik zie hem moe en moedeloos worden.

Een stem
Mijn muzikale maatje, met wie ik sinds 2 jaar elke vrijdagavond muziek maak.  Als je met zijn tweeën muziek maakt, schept dat een band. Je bent afhankelijk van elkaars stemming, elkaars emoties. Mijn muzikale maatje heeft mij in die 2 jaar mijn eigen stem gegeven. Mijn zangstem waar ik steeds meer aan gewend raakte en waar ik steeds meer mijn eigen kleur aan kon geven. Dankzij mijn muzikale maatje durfde ik steeds meer mijzelf muzikaal te uiten.
En nu is hij zijn stem kwijt. Ik ga er alles aan doen om hem zijn stem terug te geven. Zodat ook hij zich weer kan uiten. Met de hoop dat we dat ooit weer samen kunnen doen met onze muziek.