Ode aan mijn mama

Morgen word ik 59. Op 18 januari 1987 werd mijn moeder 59 jaar. Op 24 augustus 1987 overleed ze. Ik was toen 24.

Stop de tijd
Het zet mij aan het denken en het zet de tijd stil. Ik wentel mij in herinneringen. Ik pijnig mijn hersenen. Herinneringen vervagen. Mama is de basis van mijn zijn. Op mijn 19e verliet ik het ouderlijke huis, het volwassen leven lonkte. Met vallen en opstaan ben ik geworden wie ik ben. Dat kon ik alleen met de stevige basis die zowel papa als mama mij hebben meegegeven.

Sterke Indische vrouw
Lieve, bescheiden, lachende mama. Spil van de familie. Ik kan mij werkelijk niets slechts over haar herinneren. En geloof me; ik denk dat niemand iets slechts over en van haar weet.
Opgegroeid in Nederlands-Indie, in een warme familie. Met een Nederlandse vader en Indonesische moeder. Puber in de tweede wereldoorlog, jong volwassene in de bizarre Indonesische onafhankelijkheidsstrijd en als 29 jarige met mijn vader, mijn broer  (die toen 1 jaar was) en in verwachting van mijn zus op de boot als repatriant naar een land dat ze alleen kende uit boeken.

Niet klagen
Nu ik mij heb verdiept in de geschiedenis van mijn ouders, heb ik nog meer respect gekregen voor al die Indische Nederlanders. Mama en papa hebben zich tegenover ons nooit negatief uitgelaten over hun hachelijke situatie in en na de oorlog. Dat siert ze. Maar dat moet ook ongelooflijk eenzaam zijn geweest .

Stille kracht
Na tijdelijke huisvesting in Budel, Markelo en Deventer vestigen mijn ouders, broer en zus zich in Boskamp, gemeente Olst. Waar ik ben geboren. Ons huis was altijd vol mensen. Mijn mama was de stille verbindende kracht voor haar familie en haar schoonfamilie. Maar ook voor de buren, en onze vriendjes en vriendinnetjes. Iedereen was welkom. Een echt thuis vol warmte en eten.

Thuisloos
In mei 1987 hoorden we dat mama ernstig ziek was. In augustus moesten we haar laten gaan. Het leven ging door. Voor ons allemaal. We plakten onze gebroken harten.
We leerden ermee omgaan. De dood van mama was heel  ingrijpend, dat kon ik niet zomaar een plekje geven. En het is ook niet zomaar uit te wissen. Het is een onderdeel van mijn leven. Ik heb mij heel erg lang thuisloos gevoeld.

Dankjewel mama
24 jaar mocht ik in jouw leven zijn. Ik heb na een lange zoektocht mijn thuis gevonden. Met mijn man en dochters die jou niet kennen. Dat doet het meeste pijn. Dat je mijn trots en basis nooit hebt leren kennen. Ik houd de herinneringen levend. En je bent er altijd nog. In mijn hart en ziel. Ik koester je lieve giechel, je glimlach, je warme handen, je luisterende oor. En ik ben dankbaar dat je mij 59 jaar geleden op de wereld hebt gezet. 

---