Zonder schuld en schaamte

Ruimte
Het bekruipt mij op een zondagavond. Een onbestemd gevoel, ik word er gewoon naar van. Alleen al de gedachte dat ik op maandagochtend weer achter mijn beeldscherm moet kruipen voor de zoveelste online meeting dit jaar. Hoeveel heb ik er gehad? Een jaar kijk ik elke werkdag naar mijn eigen hoofd. En naar hoofden van bekenden en onbekenden op mijn beeldscherm in een even groot hokje. Ik zucht. Ik ben moe in mijn hoofd. En besluit twee dagen vrij te nemen. Uitwaaien. Even rust en ruimte in mijn hoofd. Want dat blijft maar malen.

Toegeven
Ik meld mij af bij mijn collega’s. En niet de jolige toon dit keer van ‘ik neem een dagje vrij’, maar in mijn email beschrijf ik het buikpijngevoel. Ik krijg bijval, iedereen begrijpt het. Dat is fijn en geeft mij ruimte in mijn hoofd. Wat dat blijft maar malen.
Mijn collega adviseert mij om contact te leggen met de bedrijfsmaatschappelijk medewerker. En mijn leidinggevende geeft nadrukkelijk aan dat ik vanaf nu alle energievretende dingen naast mij moet leggen en alleen de ochtenden mijn laptop mag openen. Mijn hersenen maken overuren. ‘Dat ga ik toch niet doen’, ‘beetje overdreven zeg’, ‘even 2 dagen rust en dan gaat het vast wel goed’.  Ik kan heel goed mijzelf advies geven. Maar het werkt niet.

De batterij is op
De stemmetjes in mijn hoofd spreken elkaar steeds tegen. Hart en hoofd vechten met elkaar. Mijn hart wint dit keer. Ik luister naar mijn gevoel en neem de stap om advies te vragen aan de bedrijfsmaatschappelijk medewerker. Zij luistert, kijkt, laat me praten. Zij oppert om mij voor een gedeelte arbeidsongeschikt te melden. Maar liever: ‘duurzaam inzetbaar’. “Renée, ik weet dat je je werk leuk vindt, maar ik zie aan je dat de batterij op is. Geef jezelf de tijd om je batterij op te laden”.

Gevecht
En daar gaat dat hoofd weer. Verdorie, ik heb het goed, ik ben gezond, ik heb een huis, ik heb werk, ik heb lieve mensen om mij heen. Waarom ben ik niet gewoon dankbaar, waarom geniet ik niet van alles wat ik wel heb. Ik kan het niet, ik voel me somber en moe. Ik ken mezelf helemaal niet zo, ik kan mij zelf er niet toe zetten om alles van mij af te zetten, wat ik normaal heel goed kan. Hup…. weer verder. Nu niet. Ik sta stil, zoals het laatste jaar het leven ook een beetje stil stond.

Ontzorgen
Ik maak mij zorgen. Om manlief die ik het liefst opsluit met zijn astma, maar die door zijn werk toch mensen blijft zien. Ik kan niet wachten totdat hij gevaccineerd is, dat is oprecht een zorg minder. Ik maak mij zorgen om onze dochters, die hoewel ze het zo goed doen, zoveel niet hebben kunnen doen. Ik kan niet wachten totdat de universiteiten weer open gaan en dat zij met vaccinatiebewijs of niet kunnen genieten van festivals en vakanties.  Ik maak mij zorgen om mijn familie die ik mondjesmaat kan zien. Ik kan niet wachten totdat we – als we allen gevaccineerd zijn inclusief mijn 92-jarige vader- eindelijk die ballonvaart kunnen maken. Ik maak mij zorgen om de voortgang op mijn werk. Ik kan niet wachten totdat ik weer fysiek nieuwe mensen kan ontmoeten, die mij nieuwsgierig maken en mij uitdagen. Ik wil ontzorgen. Ik wil niet dat mijn brein aan de haal gaat met al die gedachtes. Daar gaan we weer. Ik wil mij geen zorgen maken, ik wil voor mensen zorgen.

​Zonder schuld en schaamte
Ga wandelen, ga de buitenlucht in. Blijf in beweging. Dat doe ik echt. Maar het geeft mij te weinig energie en het zet mijn hoofd niet stil. De maatschappelijk werkster geeft mee: ‘doe dingen die je energie geven, zonder schuld en schaamte’. Zonder schuld gaat mij aardig af, maar zonder schaamte? Daar moet ik aan werken. En dingen die mij energie geven? Ik moet ze weer vinden. De buitenlucht doet mij goed, alleen zijn doet mij goed, muziek doet mij goed.  Mijn hoofd krijg ik alleen stil als ik zing. Met zangles of met mijn muzikale maatje. Daar wint mijn hart ook. Mijn hart die wil zorgen voor de hele wereld. Maar laat ik eerst maar bij mijzelf beginnen. Zonder schuld en schaamte.