Strumming my pain

Het is al weer bijna 4 jaar geleden dat ik met lood in mijn schoenen als "zangeres"  kennis maakte met de meest muzikale man  die ik ooit heb ontmoet. Ook een Indo waardoor we wel meteen een culturele klik hadden.  Praten over je roots, over de muziek die Indo's aan het dansen krijgen.  Dat schept een band.
Bij hem is muziek maken met de paplepel ingegoten. Met zijn oom als voorbeeld al van jongs af aan en self made aan de slag met synthesizer en gitaar. Van jongs af aan in bandjes, dus veel podium ervaring. En een enorme database aan muziek in zijn hoofd.  Wat hij hoort, speelt hij na. En niet met zijn hoofd, maar met zijn hart.

Het is nooit goed
Iedere keer verbaas ik mij er over. Hij is nooit tevreden over zijn spel. Altijd bezig met verbetering en ontwikkeling. Dat betekent dat hij ook nooit tevreden is met mijn  zang.  Ik begrijp dat wel omdat ik sowieso in muziekervaring met 10-0  achter sta. Maar het daagt mij uit om me vast te bijten in melodielijnen van nummers die ik nog nooit gehoord heb en eindeloos te luisteren en te oefenen. Met zangles toonhoogtes bepalen. En bij ieder toontje dat ik 'out of tune' of niet in de maat ben, krijg ik een fronzende blik. Dezelfde blik die ik van mijn vader kreeg als ik - volgens zijn maatstaven - onder de maat had gepresteerd.

Het beste uit jezelf
Er is nog zo veel te leren. Niet stilstaan, maar je blijven ontwikkelen. Een nieuw nummer, een nieuwe app waaruit ineens een andere begeleiding komt. Een topmuzikant die tijd in mij wil steken om het beste uit mijzelf te halen. Het maakt mij onzeker. Iedere keer als we met elkaar spelen, voel ik de druk om te presteren. Maar als hij begint te spelen, probeer ik mijn hoofd los te laten en mijn hart te laten zingen. Maar weet je hoe moeilijk dat is als je nog maar pas begonnen bent met zingen? 

Tijdloos met je eigen kleur
Ons repertoire bestaat uit jazz-standards. Tijdloze nummers die door miljoenen muzikanten zijn gespeeld. Akoestisch, of met complete orkesten. Luisteren, luisteren, luisteren en dan proberen je eigen versie te maken. Vertrouwen hebben, durven, je eigen stem met mogelijkheden en onmogelijkheden kennen. Ik mis de ervaring. Ik mis die database aan muziek in mijn hoofd. Het is hard werken, maar het geeft zo'n voldoening als nummers beklijven, een heel klein beetje eigen worden. En het verveelt nooit. Het geeft zo veel energie. 

Strumming my pain
Zingen is los laten. Zodra hij met zijn gitaarspel begint, houd ik mijn adem in en probeer in de muziekflow te komen. Loslaten, de muziek voelen, de woorden vanzelf uit je mond laten komen; ik ga ervoor. Nooit te laat om te leren,