Overpeinzingen 2017

​Van terugblikken houd ik niet. Vooruitkijken!  En door…! Het lijkt ook wel alsof mijn hersens zo zijn ingesteld. In grote lijnen zaken herinneren, maar geen details. Geen bepaalde dagen, maanden of tijdstippen. Allemaal ballast toch? Terugkijken op een jaar? Onzin.
Dit jaar is het anders. Ik herinner mij bewust maand voor maand gebeurtenissen, activiteiten, mensen.

Lichter
Het doet wel wat me. Al die gedachten, herinneringen. Voor het eerst voelt het niet als een ballast, maar geeft het rust en maakt me lichter. Ook zoiets.. lichter. Vorig jaar wilde ik me lichter en fitter voelen. Niet zijn. Maar voelen. Nu ben ik bijna 20 kilo lichter en voel mij ook 20 kilo lichter. Hoe bijzonder.

Familie
Dit jaar begon met de verhuizing van mijn vader naar Deventer. Over veerkracht gesproken. Op je 88e verhuizen. Hij deed het. Een dappere beslissing uit liefde voor zijn kinderen. En wat gaat het goed. In zijn prachtige appartement begonnen met een nieuw leven. Met nieuwe mensen, met het spelen van bridge. In de buurt van mijn zus, schoonzus en veel kleinkinderen. Een rustige gedachte. Heerlijk ook om voor hem een housewarming feestje te organiseren op z’n 89e verjaardag. Omringd door veel liefdevolle mensen. Twee weken erna een weekendje weg met mijn schoonfamilie. Het is zo’n enorm voorrecht om onderdeel te zijn van twee hechte families.

Muziek en Indo
Een van de mooiste dingen die mij is overkomen dit jaar is het zingen. In combinatie met een gitarist. Ik had het ook niet kunnen doen. Niet ingaan op de vraag van mijn zanglerares. Maar ik deed het wel. Ergens in juli afspreken, werkelijk geen idee wat ik kon verwachten. En dat het eerste wat de onbekende gitarist zegt: “hee, jij bent ook een Indo”.  Dat brak meteen het ijs en schepte een "soulmate" band. Ik herontdek met mijn muzikale begeleider mijn Indische afkomst. En ik ontdek dat ik een talent heb om te zingen. Beide ontdekkingen maken veel emoties bij mij los en roepen veel herinneringen bij mij op. Emoties en herinneringen die ik eigenlijk helemaal niet op wil roepen. Maar het gebeurt. En het kan en het mag. Het maakt mij compleet.

(Net)Werk
De kunst is om zulk leuk werk te hebben dat je elke maand verrast bent dat je ervoor betaald krijgt [Loesje]. Want als je voor je werk naar Singapore en Maleisië mag, je grote en kleine evenementen mag organiseren, je zelfs netwerktrainingen mag geven, dan voelt dat zeker niet als werken. Ik heb er zoveel plezier in.

Waar een deur dichtgaat, gaat een raam open.
Dat gebeurde! Te horen krijgen dat je de werkzaamheden die je met zo veel plezier doet niet meer mag doen vanaf januari 2018. En wat doe je dan? Een vast contract bij een werkgever waar je het eigenlijk al een tijdje niet meer je zin hebt is een veilige keuze. Die had ik. Maar dan gaan er ineens mensen voor je aan de slag om er voor te zorgen dat je je werk kunt blijven doen. Bij een nieuwe werkgever! Mijn jarenlange investeringen in het netwerk renderen. Zaaien en oogsten!

Gezin
Mijn basis, mijn veilige haven. Ik besef mij zo goed dat ik een bevoorrecht mens ben. Mijn man: mijn rots in de branding. Hij geeft mij alle vrijheid om mezelf te ontwikkelen. Onze dochters: onze trots!  Fantastische vrouwen, met het hart op de juiste plaats. En ineens twee extra mannen in huis: onze schoonzonen. Die naadloos meedraaien in onze chaotische, maar zo’n mooie familie.

Krassen op mijn hart
Als er mensen die mij lief zijn overlijden, ontstaat er weer een kras op mijn hart. Het went nooit, het verdriet kan zo heftig zijn. Maar iedere kras brengt een mooie herinnering mee, die ik mijn hele leven koester. 
​