Gaat het al beter

Begin april  had ik het zwaar te pakken. De beeldschermdip. Al mijn energie ebte weg door het thuiswerken en mijn zorgen makende brein. Ik schreef daarover. En maakte er een item van op LinkedIn. Ik vond het eng om mij zo kwetsbaar op te stellen. Want tsja... dit was niet echt een power vrouw verhaal. Vond ik tenminste. Maar niets is minder waar. Ik voelde me al gesterkt door de ruimte die ik kreeg van mijn leidinggevende en mijn naaste collega's. Na publicatie heb ik zoveel lieve berichten gehad. Uit alle hoeken kwam aanbod voor een werkplek, een wandeling, een lunch, een praatje. Veel bijval en herkenning. Echt hartverwarmend. Dat deed en doet mij nog steeds goed.  Dankjulliewel!

De deur naar de buitenwereld staat op een kier
De buitenwereld lonkt weer. Ik ben 1 x in de week op een locatie die met mijn werk te maken heeft. Met echte mensen! Ik zing elke week, beperk mijn online meetings om rust te krijgen, ga weer naar de sportschool. Mijn energie komt langzamerhand terug. Inmiddels zijn mijn man en ik gedeeltelijk gevaccineerd, onze dochters volledig. Dat voelt veilig en langzamerhand gaat de wereld voor mij een beetje open.

Mensenschuw
Het doet wat met mij nu de wereld weer open gaat. Na de laatste versoepelingen krijg ik uitnodigingen voor fysieke bijeenkomsten.  Met meer dan 5 mensen! Ik schrik ervan, want 5 mensen was ongeveer het gemiddelde aantal mensen dat ik het afgelopen half jaar heb gezien. Ik vind meer dan 5 mensen gewoon eng. Niet omdat ik mij niet veilig voel, maar omdat ik het ontwend ben om mij buiten mijn bubbel te begeven. Hoe deed ik dat ook alweer? De netwerkende Renée die overal en altijd aanwezig is... langzaam opbouwen maar weer. 

Stapje voor stapje
Heerlijk om weer aan de slag te gaan, mijn brein doet het weer, ik merk dat ik nieuwe ideeën opdoe en projecten oppak.
En mij daar dan weer vol enthousiasme er op stort. Tsja. En dat gaat nog niet helemaal. Mijn lijf fluit mij terug. Mijn hoofd zit alweer in de "ik ben er weer' stand. Nou nee. Ik ben er bijna weer.  Bijna. Dus nog niet helemaal. Bleh. Geduld. Stapje voor stapje herstellen.

Gaat het al beter
In zo'n proces is het heel leerzaam om te zien hoe andere mensen met jou omgaan. En wat mijn eigen gedrag is. Je hebt de types "gaat het al beter met je'. Vol ongeduld willen ze van mij horen dat het beter met mij gaat omdat ze iets van mij of via mij gedaan willen krijgen. 

Ik ben mij er in deze 1,5  jaar thuiswerkperiode heel goed van bewust geworden dat ik geen cruciaal beroep heb. Als ik niet meteen reageer of actie onderneem, ontstaat er geen ramp. Ik neem er ruim de tijd voor om te reageren of actie te ondernemen. En soms is dan ineens het probleem opgelost. Die gedragsverandering bij mij houd ik er in!
Dan heb je de types 'ik heb het er niet over. Die weten dat ik niet in optimale doen ben, maar er niet over beginnen, want moeilijk moeilijk moeilijk. En dan voor mij gaan invullen. 'Ik heb je maar niet uitgenodigd, want ik denk dat dat te veel voor je is'. Hoe lief dit ook bedoeld is... ik kan echt heel goed mijn eigen keuzes maken.
En dan heb je  de gelijkgestemde types. Die aan 1 woord of  blik van mij genoeg hebben. Die niet negeren wat er met mij aan de hand is,  respecteren als ik geen energie heb en mij vooral in mijn waarde laten.

Ik weet waar ik ja tegen zeg
Ik ben er bijna. En als ik ergens ja tegen zeg, dan ga ik ervoor.  Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen die op mij letten, voor mij zorgen en mij de rust en ruimte geven om alles te kunnen doen waar ik ja tegen zeg. Ik ben ongeduldig, maar herstellen heeft echt nog tijd nodig.